Deadline

Later, wanneer wij schoorvoetend over de Amsterdamse grachten zullen schuifelen, al klapperend en rimpelend een tomatensapje op het Spui bestellen en niets dan permanentjes, gewaterde geraniums en krakende gewrichten ons nog kunnen bekoren. Wanneer een scriptie niet meer in ons vocabulaire, noch referentiekader voor zal komen. Wanneer wij foeterend een zebrapad ontwijken, en onze rollators de kunst van het tramrails omzeilen tot ongekende hoogte doen laten stijgen. Rochelend een rondvaartboot vervloeken, en ik bibberend nog een Gauloise voor je aan zal steken. Later, wanneer nachtwerk enkel nog de betekenis van een verschoond bed om 22:14 zal dragen. Maar wanneer wij met twinkelende oogjes, een gekreukte glimlach en een weemoedig zuchtje, ons weer jong zullen wanen en deze nachtelijke koffiedate, die spoedig in een ochtendcappucino zal eindigen, op ons netvlies zien verschijnen. 

Oh was later maar vast nu, en kon die verrekte morgen maar wat later zijn. 

Scriptiestress

tik tik tik

copy paste,

en delete. 

Ik vind het al wel weer mooi geweest,

Maar mijn scriptiebegeleider niet. 

Dansen

De woorden dansen, vormen zinnen. Waarvan je zou willen, dat je ze van nature beheersen zou. Het mooi verwoorden van formuleringen blijken formules van spelling en gevoel. Maar het product blijkt toch een reflectie van de door jou te reflecteren gedachtes die doorschemeren in de gekozen samenstelling van de zin, waarin, de interpunctie van het plot plotseling geen doel meer lijkt te dienen. Want die interpunctie functie komt te vervallen als gedachtes gaan bepalen welke herinneringen op te halen, om naar functionele zinnen te vertalen. Dan dansen de woorden, dansen de zinnen, laten de gedachtes van de een naar de ander balanceren. Dan rollen de tranen, huilen de handen in het haar. Schreeuwen de stemmen, klinken de klappen. Zelfs het begin van het einde is nergens te bekennen. Van logica is geen sprake meer, slechts van zenuwen aan de knop om die de sprong durfde te wagen. De vingers tikken, maken sprongen, zingen melodieën. Ze dansen over de toetsen die woorden laten lachen en zinnen produceren die hoe dan ook in ze leefden nog lang en gelukkig zullen eindigen. 

Opa

Station Heemstede-Aerdenhout, daar haal je me op. Te laat komt niet in jouw woordenboek voor, dus neem ik expres een trein te vroeg. Geduldig je armen over elkaar, op de parkeerplaats bij de bloemenkraam. Je rug leunend, wachtend tegen je grijze blik. Dat blik waarin doodsangsten samenhangen met jouw uitvoering van het gaspedaal. Want er schuilt uiteraard nog steeds een prima chauffeur in jou. Dan hetzelfde rondje, dezelfde parkeerplaats. Niet te dichtbij, ik moet immers niet denken dat jij niet meer lopen kunt. En voor mij open jij de deur. Want dat hoort zo. Dus het gebeurt zo. Ik geef je een arm en jij loopt mij naar binnen. Een groet en een tafel is wat er volgt. 

Wist je dat ze hier Bavaria schenken in een Amstel glas? Ja Opa. En dat het hier vroeger een stuk rustiger was? Ja Opa. En dat ik jouw stroopwafel van bij je koffie, voor thuis, als extra toetje krijgen zal. Ja Opa. 

Want dat is het patroon, dat is het spel. Wij zijn de spelers en de regels bepaal jij. En ik luister. Ik luister duizend woorden. Duizend woorden maar slechts één verhaal. Hetzelfde verhaal dat nooit verveelt. Want jij bent degene die het vertelt. Lach om dezelfde grapjes, stel dezelfde vragen en breng dezelfde nieuwtjes. Die ook gedateerd nog voldoening geven. 

Of ik nog een cola wil. En dan is het feest alweer voorbij. Genoeg pannenkoeken op. Alcoholvrij bier en een kleintje kaneel. Want dat extra bolletje ijs, was jou nooit teveel. Je brengt me weer weg, ik geef je een kus en stap in m'n trein. Dat het zo gezellig was, en kom gauw maar weer. Ik zwaai en jij terug, want jij gaat naar huis. Maar toch blijf je wachten, tot de conducteur fluit. Dag hoor opa, tot de volgende keer. 

En bij die bloemenkraam op Heemstede-Aerdenhout, zie ik je nog wachten, maar ben je niet meer. 

In de rij

Ze is niet thuis, Anne.

Weer niet, nog niet, komt niet meer.

In geschiedenis gevangen,

Kijkt zij op de mensen neer. 

Een voor een achter een ander,

Om de hoek, de stoep en door.

Wachtend braaf een stapje verder,

Dan de volgende weer voor.

Daar gaat je zeldzaam dagje vrij,

Na twee uur op de achterbank.

Met zovelen in de rij,

Voor het huis van Anne Frank. 

Rokjesweer

Terassen vol, de zon die lacht.
Op deze quasi zomerdag.
Met-zonder-jas is net te koud,
Die zonnebril kan echt niet meer,
Ik trap mijn fiets over de grachten,

Waar ik achteloos flaneer.

Wat moet zit binnen, wat wil zit buiten.

Zoals verwachtingsvolle blikken,

Het nog net niet mogen fluiten,

Of aan een ijsje kunnen likken.

Wat mij dan toch weer doet besluiten,

Dat ik m'n benen maar eens scheer.

Voor van die zachte gladde kuiten,

Want het is bijna rokjesweer. 

When you go to freaking Lapland

Friend N is in Sweden for a student exchange program. And we all know the drill when it comes to 'friends-studying-abroad'. You make plans. Plans to visit, plans to Skype, plans to write. Plans which most likely end up in 'liking-any-IKEA-related-picture-on-your-facebook-wall'. Which is fine, because you are busy and your friend is busy studying, partying and eating knackebrod. So when N told me about her plans of going on a very educational trip to Lapland with some other international students, and asked me if I wanted to join them, I immediately said yes.

Which made friend R laugh her socks off. "You start freaking Eskimo-mode as soon as the first leaves start falling. If you can't even survive one snowflake in Holland, how are you supposed to survive a whole week of freezing Lapland?" I have to admit, she has a point. But the thing is, I've thought this trough. Because imagine this: if I manage to survive a week in Lapland - how easy is my Dutch winter going to be?! If I slightly can get info the feeling of freezing my hands off, become BFF with some moose, and drink nothing but pure wodka to keep myself warm, I think I'll survive. Oh the relieve once I get back. Holland will feel like a resort on a Caribbean Island. Perfect plan. My 2013-2014 winter is going to be peanuts!

And seriously, who doesn't want to go to a country with this as their national (Wikipedia-told-me-so-therefore-it's-true) symbol? 

Things I didn't think through concerning this trip?

How to fit all of my goddamn winter gear including snow boots into one tiny suitcase. Because due to our student-poverty we can only carry one piece of hand luggage each. Also, on my way to the airport I start to realize that suitcases don't necessarily go well with snowy surfaces...

Other than that, I'm beyond excited for this adventure to start. I'm desperately hoping to witness the northern lights, as it seems so magical. I can't wait to get lost on a snow scooter and be dragged around the area on a husky ride. 

Besides, when a friend in need asks me: "oh, and if you're coming over Els, do you mind fixing my eyebrows again?", you can count me in. Because if you can't even survive without gloves, you sure as hell can't survive without some decent eyebrows.

Lapland, here I come!