Station Heemstede-Aerdenhout, daar haal je me op. Te laat komt niet in jouw woordenboek voor, dus neem ik expres een trein te vroeg. Geduldig je armen over elkaar, op de parkeerplaats bij de bloemenkraam. Je rug leunend, wachtend tegen je grijze blik. Dat blik waarin doodsangsten samenhangen met jouw uitvoering van het gaspedaal. Want er schuilt uiteraard nog steeds een prima chauffeur in jou. Dan hetzelfde rondje, dezelfde parkeerplaats. Niet te dichtbij, ik moet immers niet denken dat jij niet meer lopen kunt. En voor mij open jij de deur. Want dat hoort zo. Dus het gebeurt zo. Ik geef je een arm en jij loopt mij naar binnen. Een groet en een tafel is wat er volgt.
Wist je dat ze hier Bavaria schenken in een Amstel glas? Ja Opa. En dat het hier vroeger een stuk rustiger was? Ja Opa. En dat ik jouw stroopwafel van bij je koffie, voor thuis, als extra toetje krijgen zal. Ja Opa.
Want dat is het patroon, dat is het spel. Wij zijn de spelers en de regels bepaal jij. En ik luister. Ik luister duizend woorden. Duizend woorden maar slechts één verhaal. Hetzelfde verhaal dat nooit verveelt. Want jij bent degene die het vertelt. Lach om dezelfde grapjes, stel dezelfde vragen en breng dezelfde nieuwtjes. Die ook gedateerd nog voldoening geven.
Of ik nog een cola wil. En dan is het feest alweer voorbij. Genoeg pannenkoeken op. Alcoholvrij bier en een kleintje kaneel. Want dat extra bolletje ijs, was jou nooit teveel. Je brengt me weer weg, ik geef je een kus en stap in m'n trein. Dat het zo gezellig was, en kom gauw maar weer. Ik zwaai en jij terug, want jij gaat naar huis. Maar toch blijf je wachten, tot de conducteur fluit. Dag hoor opa, tot de volgende keer.
En bij die bloemenkraam op Heemstede-Aerdenhout, zie ik je nog wachten, maar ben je niet meer.
